بعد از گلدن گلوب 2025، چه چیزی رو میتونیم از هالیوود انتظار داشته باشیم؟

گلدن گلوب 2025، در حالی برگزار شد که سال 2024 رو بیشتر از اونکه با فیلمای جالب و دهن پرکن پشت سر بذاریم، با سر و صداهایی درمورد فیلمای ناامید کننده تموم کردیم.

این یه مطلب خبری نیست و قصد نداریم اتفاقات این رویداد رو که همه جا درموردش صحبت میشه رو دوباره مرور کنیم بلکه شاید زمان خوبی باشه تا درمورد سینما و ارتباطی که داره با دنیای ما برقرار میکنه حرف بزنیم. 
این مراسم صرفا به تولیدات سینمایی اختصاص نداره و شامل سریالایی که این روزا بیشتر از دهه های پیش، در کنار خوراک فکری علاقه مندای سینما پیدا میشه هم هست.

به شکل اجتناب ناپذیری، بعد از چنین رویدادهایی، یه‌عده شروع میکنن به انتقاد منفی و عقیده دارن که جانب انصاف رعایت نشده یا نوعی قضاوت جانبدارانه صورت گرفته و حق خیلیا خورده شد. با این وجود، یه مراسم مثل گلدن گلوب، به خودی خود نمی‌تونه محبوبیت یا عدم محبوبیت یه سریال یا فیلم رو تعیین کنه.
توی لیست جوایز و نامزدی های این مراسم، شما می تونید سریالا و فیلمایی رو پیدا کنید که اقبال عمومی خوبی داشتن و شاید تنها بتونید بابت اینکه با سلیقه‌ی شما جور نبوده و در نظرتون کارای سطح پایینی بودن بهشون امتیاز منفی بدید. حتی اگر داورای چنین مراسماتی از بین سختگیر ترین و رادیکال‌ترین منتقدا هم انتخاب بشن، ما با سنجشگر تاثیرگذارتری رو به رو هستیم و اونم سلیقه ی عمومی هست. این سلیقه هست که تعیین میکنه اصلا یه فیلمساز بتونه به سمت جاه طلبی‌های خودش بره یا نه.
فکر میکنم بیشتر اوقات تلخی ها از اونجا نشات میگیره که خیل زیادی از بیننده‌های منتقد سینما و تلویزیون، با همین سلیقه‌ی عمومی کنار نمیان و عقیده دارن که سلیقه‌ی عمومی، کارای سطحی رو بیشتر میپسنده.
سلیقه‌ی عمومی، تصویری از گرسنگی ذهنی آدماست. چیزی که حس میکنن بهش نیاز دارن و میتونه نوعی سیر بودن ذهنی رو براشون ایجاد کنه. نوعی ایده برای رفع کسالت و جدا شدن موقت از جریان زندگی روزمره. این ویژگی خاص خیلی از فیلم و سریالای پرفروش و محبوبه که اتفاقا تعداد زیادی از جوایز چنین مراسماتی رو به دست میارن.

اما همیشه این سوال توی ذهن بیننده‌ی منتقد میمونه که پس محتوای خوب چی؟ کار سالم چی؟ اثری که واقعا خلاقانه و نبوغ و مسئولیت پذیری یه هنرمند رو نشون میده و در عین حال نادیده گرفته میشه چی؟ آیا این مراسمات و زرق و برق ها و چرخیدن صنعت سینما و چرخه ی کسب درآمدش به نفع کارایی که لزوما محتوای پیشرو یا سالمی ندارن ناعادلانه نیست؟
به‌شخصه از افرادی نیستم که هر نوع هنری رو فارغ از پیامی که منتقل میکنه تحسین کنم. عقیده دارم که هنرمندا لازمه در مقابل محتوایی که منتقل میکنن مسئولیت‌پذیر باشن و هنری که یه محتوای نابهنجار داره یا مخاطبو به سمت سطحی نگری میبره، ارزش تحسین شدن هم نداره. همچنین با این حرف که میگن خیلی از کارای محبوب، دارن سطحی نگرانه میشن و محتوای سفارشی و فاسدی رو منتقل میکنن هم موافقم. اما نمی‌تونم چنین مراسماتی رو جدی بگیرم. یعنی بیمارگونه بودن اهداف و تاثیرات این مراسمات، برای یه چشم منتقد، می‌تونه خیلی واضح باشه.
جوکر 2 یکی از فیلمایی بود که نه تنها توی گلدن گلوب 2025 حضور نداشت بلکه به نحوی تحقیر هم شد ولی با نظر معدود منتقدا موافقم که این کار، محتوای خیلی خوبی داشت و عملا انتقاد تندی داشت نسبت به سلیقه‌ی غالب بر سینما. این ناشی از نوعی مسئولیت پذیریه که یه فیلمساز، با وجود اینکه میتونست با تغییر سناریو و فضای فیلم، در حالی که کاملا هم ازش برمیومد، کاری بسیار پرفروش رو به بازار عرضه کنه، تصمیم گرفت پیامی رو منتقل کنه که میدونه درسته و در عین حال، دهن کجی کنه به خواسته‌ی سینما.
چیزی مثل جوکر 2، حتی میتونه انتقادی به خوده مراسماتی مثل گلدن گلوب هم به حساب میاد و فکر نمیکنم سازنده ی چنین فیلمی، از قرار نگرفتنش در کنار نامزد‌های گلدن گلوب، جا خورده باشه یا حس فقدان بهش دست بده.

چیزی که انتظار دارم طی سالهای آینده بیشتر هم بشه، فیلمسازای منتقدی هستن که از رقصیدن به ساز یه سینمای مایل به ایجاد سطحی نگری خسته شده چون میبینه حتی ساخت زودهضم ترین فیلما هم قرار نیست براش سود مادی زیادی داشته باشه. اگه همه چیز قراره به پول ختم بشه و بشه آدما رو راضی کرد که به طمع پول، هر نوع محتوایی رو تولید کنن، شاید با بالا رفتن بحران‌های این سیاره، دیگه این طمع پول که عملا آتش این کوره بوده هم کمتر بشه و فیلمسازا واقعا حرف دلشون رو بزنن و محتوایی رو به فیلماشون اضافه کنن که میدونن درسته و با نبوغ و خلاقیت شون همپوشانی داره.
معمولا تحسین برانگیزترین و انتقادی‌ترین آثار هنری، توی دوره ای خلق میشن که هنرمند، از جامعه دست کشیده و اونچه که پیش از این از دنیای اطرافش جذب کرده رو به قولا بالا میاره.

جمع‌بندی
هرچقدر که نسبت به آینده‌ی اقتصادی و سیاسی این سیاره بدبینم، حس میکنم که میشه کارای هنری جالبی رو در میانه‌ی بحران ها پیدا کرد یا بهتره بگیم که این کارا قراره فرصت خودنمایی بیشتری پیدا کنن. نوعی سرمایه‌داری نابهنجار، غلبه‌ای اساسی روی هالیوود داشته که میشه انتظار داشت رفته رفته، شکسته بشه و فضایی ایجاد بشه تا هنرمندای منتقد، کارای خودشون رو در معرض قضاوت قرار بدن و بیشتر دیده بشن.