فیلم زندگی خصوصی، یه معمای روانشناختی هیجان انگیز رو با حال و هوای هیچکاکی و طنز تاریک به تصویر میکشه. جودی فاستر در نقش یک روانکاو که درمورد خودکشی مشکوک یه بیمار کنجکاو شده، با دانیل اوتوی در نقش همسر سابقش وارد تحقیقات پیچیده ای میشه.
این کار، حال و هوای نئونوآر داره و ترکیبی از رازآلودگی، تعلیق و کمی طنز سیاه به حساب میاد. تاثیرات سینمای کلاسیک و بخصوص ارجاعاتی به هیچکاک، دی پالما و حتی آثار دهه ی 40 میلادی رو میشه درونش دید.

فیلم سراغ روانکاوی و کنکاش خاطرات گذشته میره و صحنه هایی از هیپنوتیزم و خاطراتی از دوران اشغال نازی ها، فضای فیلم رو عجیب و غریب تر کرده.
کنایه های سیاسی و اجتماعی رو میشه گاها درونش دید و در پس زمینه به موضوع یهودستیزی و نقد سیستم درمان روانی هم گذری داشته.
کاراکتر اصلی، تحت فشار روانیه و درگیر استرس، مصرف الکل و آشفتگی ذهنی میشه که پیچیدگی داستان رو به نوبه ی خودش افزایش میده. این فیلم با کارگردانی زلوتوفسکی، حال و هوای معماگونه ای به خودش گرفته ولی پایان بندی، ممکنه اونطور که مخاطبا انتظار دارن، غافلگیر کننده نباشه.
اسم اصلی فیلم، Vie Privee به معنی زندگی خصوصیه. در 20 می 2025 در جشنواره ی فیلم کن به نمایش دراومد و انتشار عمومیش در فرانسه برای 26 نوامبر 2025 برنامه ریزی شده.
هرچند این فیلم سراغ مسائل روانشناختی هم رفته اما به نظر میرسه بیشتر یه پرونده ی جنایی رو دنبال میکنه و عناصر روانشناختی، برای مالیخولیایی تر کردن فیلم، مورد استفاده قرار گرفتن.
در یکی از صحنه های این فیلم، لیلیان تحت هیپنوتیزم قرار میگیره و وارد خاطراتی از دوران اشغال نازی ها میشه، جایی که به همراه پائولا، در یک ارکستر موسیقی بودن و یکی از افسرای نازی، به عنوان پسرش حضور داشت.
مرگ مشکوک پائولا، مقدمه ی شروع بخش جنایی داستان میشه و به نظر نمیرسه که به رغم نقد کردن سیستم درمان، چیزی درمورد نبوغ و ابزارهای فکری طراحی شده به دست یک روانکاو رو به رخ بکشه.